Ik speel graag met de waarneming, ik wil mensen laten twijfelen over wat ze nou eigenlijk zien. Ik hoop mensen te prikkelen om te kijken, nog eens te kijken en er vervolgens niet achter te komen
wat het betekent, maar vast te stellen wat ze zien.

Mijn interesse ligt bij het maken van het schilderij, wat je daar voor nodig hebt en de arbeid die je verricht om tot een schilderij te komen. Ik werk daarom graag op houten panelen omdat je de drager kan manipuleren. Je kan het in stukken zagen en het beeld herschikken, dit zet de waarneming op scherp omdat je niet weet of de afbeelding zijn originele vorm heeft behouden.

De fysieke aanwezigheid van het paneel wordt zo versterkt, waardoor de afbeelding en de drager gelijkwaardig
worden.

Ook andere materialen die ik gebruik in de breedte van mijn kunstpraktijk kunnen het onderwerp van mijn schilderijen worden. Zoals o.a. de geschilderde stukken tape die de platen ogenschijnlijk weer bij elkaar houden. Of de geschilderde noppenfolie die nog om het schilderij heen zit, waardoor
je op zoek gaat naar het schilderij achter het folie, maar je kijkt eigenlijk al naar het schilderij.

 

Of stukken die als het ware door een perforator door het paneel gedrukt zijn die dan weer op sterren in een sterrenhemel lijken, maar ook eigenlijk niets anders zijn dan een schilderachtige truc. Eigenlijk probeer ik zo twee tradities bij elkaar te brengen, trompe l'oeil en fundamentele schilderkunst. Twee tegenpolen die elkaar in dit geval versterken.

Dit alles probeer ik te verpakken in een bepaalde vorm van abstractie. De werken kunnen als abstracte schilderijen bekeken worden die naar zichzelf verwijzen, maar als je beter kijkt heeft het ook weer met de fysieke werkelijkheid te maken.
De abstractie verwijst naar het schilderij, het schilderij verwijst naar het materiaal en het materiaal verwijst weer naar schilderijen maken.

Hierdoor ontstaat er een absurde spiraal die naar mijn mening ontzettend interessant is.